południe. Przyśpieszył kroku. Kiedy mijał szkołę, roztyrczały się dzwonki. Zwolnił kroku. Niemal wypchnięty falą bachorów, wyszedł na podwórze pewnie nauczyciel, brodacz. Założył swe dwudziestoletnie ręce za plecy i zaczął udawać pogodnego pedagoga. "Zofia ma pewnie wolne". <br>Na kamiennym chodniku dwie kobiety. "Nawiedziły Joachima. Wejść". Nawa była jasna, aż po sklepienie ceglaste. Skręcił w boczną. Czuć było świece zmęczone i kwiaty. Gdy podszedł bliżej, ujrzał trzy kobiety klęczące. "Zofia!" Bo na czarnym stopniu katafalku leżał bukiecik polny, związany nitką. Uśmiechnął się i powoli odwrócił. Jeszcze nie wyszedł, a tu nagła myśl: "Kwiaty! Koło poczty, obok kiosku z gazetami". <br>Gerta nalewała zupę. Siliła