zakresie polityki asortymentowej, inwestycyjnej, specjalizacji i kooperacji, lokalizacji, cen itd., rzutujących negatywnie na efekty gospodarcze, a w szczególności na racjonalne wykorzystanie zdolności produkcyjnych, na zaspokojenie potrzeb rynkowych, efektywność inwestycji, koszty i wydajność pracy.<br>W tych warunkach wprowadzone uchwałą nr 195 zasady i metody koordynacji branżowej i terenowej, stworzyły z niej celowo wyodrębnioną funkcję w systemie zarządzania przemysłem, pozwalającą na integrację wewnętrzną układów branżowych.<br>Na tym tle powstaje szereg wątpliwości. Dotyczą one przede wszystkim możliwości praktycznej realizacji zasad koordynacji w obecnych warunkach wielo-branżowości i oddzielenia podmiotowego przemysłu kluczowego, i przemysłu terenowego, charakteru ubranżowienia zjednoczeń (węższe i szersze pojęcie branży) współistnienia układów