W tym czasie wuj Mietek dostał się do oflagu, gdzie przesiedział całą wojnę, ciotka została sama z trzema synami i rodzicami wysiedlonymi z Poznania, a pan Zygmunt z pomocą polskich przyjaciół musiał obmyślić sposób na przetrwanie i ukrywać się nie tylko przed Niemcami, lecz także przed szmalcownikami.<br>Twarz miał tak charakterystycznie żydowską, że fakt przeżycia przez niego okupacji zakrawa na prawdziwy cud. Danka nie może zapomnieć paraliżującego wrażenia, kiedy idąc Nowym Światem w lecie czterdziestego trzeciego roku, a więc już po likwidacji getta, ujrzała naprzeciwko pana Zygmunta. Na jej radosne powitanie i wyrażony niepokój, powiedział z uśmiechem: <br>- Nie martw się. Pracuję