Nie ma tego częstego u Polaków lawirowania, tendencji do "załatwiania" czy "organizowania sobie" różnych ułatwień i przywilejów - także w pielgrzymce.<br>I wreszcie to, co może najważniejsze: dochodzi nieraz do jakiegoś najgłębszego poczucia łączności i wspólnoty, mimo trudności językowych. Powiedziałbym nawet, że jest jakiś "dar języków" na pielgrzymce - inny niż u charyzmatyków. Intensywność przeżycia pielgrzymki może być taka, że najmniejsze gesty więcej mówią niż długie zdania. I dlatego ludzie się rozumieją i porozumiewają zupełnie dobrze przy pomocy niezwykle małego zasobu słów, czasem jakby przy pomocy jakiegoś szóstego zmysłu. A to głębiej przekształca niż uczone seminaria - które są oczywiście potrzebne, ale nie wystarczające