blizną. W pewnym momencie zdałam sobie sprawę z tego, że większym problemem jest dla mnie brak jednej piersi niż nowotwór. Wiadomo - piersi są atrybutem kobiecości. Zawsze miałam spory biust, więc tym bardziej strata jest bolesna. Płakałam. Szczególnie na początku. Trudno mi było się z tym pogodzić. Wiedziałam, że czeka mnie chemia, zaczną wypadać włosy, będę źle wyglądać. Nigdy nie dbałam obsesyjnie o ciało i drobne niedoskonałości fizyczne nie spędzały mi snu z oczu. Ale teraz? Przecież ta choroba mnie oszpeciła!!! Myślałam: "Boże, i jak tu położyć się do łóżka z mężem? Amazonka, i w dodatku łysa? Jak będzie się nam układało