i biedy. Rozkoszy i strachu. Wzniosłości. Upodlenia.<br>W celi miał dużo czasu na rozmyślanie o nieistotnych przyjemnościach. Dogrzebał się do swojej obojętności. Zrozumiał, że zawsze tam była, że to z lęku przed nią rzucał się rozpaczliwie na kobiety, wiersze, rewolucję.<br>Przegrał.<br>Nareszcie był wolny.<br>Oficer śledczy dziwił się, że tak chętnie wypiera się przyjaciół. Zeznaje ze szczegółami. Godzi się wszystko podpisać. Nie rozumiał, że Bruno nie był już żywym człowiekiem. Był imitacją. Manekinem.<br><br>&lt;page nr=6&gt;<br>Garcia otworzył drzwi do apartamentu i wszedł, sapiąc przez nos. Zmęczyło go pokonanie dwóch pięter. Opasły brzuch zwisał nad płóciennymi spodniami, przy jedwabnej koszuli dyndał przekrzywiony krawat. W