więc uwielbienie dla sztuki, traktowanej z najwyższą i odpowiedzialną powagą jako jednej z najgłębszych form świadomości społecznej, zbiorowej i jednostkowej. Miał wielki szacunek i uznanie dla Przybyszewskiego, do którego przyznawał się jako do jednego ze swych patronów i nauczycieli. Ale jednocześnie odrzucał sztukę "zabawę i rozrywkę", sztukę sprowadzającą się do chimerycznej gry form, techniki wirtuozowskiej, pogoni za efektami stylu i wiersza. Twierdził zawsze, że o znaczeniu i randze dzieła decyduje w ostatecznej instancji bezwzględna wartość tego stanu duchowego, z którego dzieło się poczęło, przy czym chodziło mu o taki stan, który by przedstawiał typ życia najbardziej społecznie wartościowy. Miał za zupełne