Uśmiechnął się do Ojaliki przepraszająco, odsuwając się od żołnierzy. <br>Jeslitochcew zakaszlał sucho. <br>- Pani gubernator... <br>- To już? <br>- Co? <br>- Bunt. <br>Pułkownik, ruchem starego, zmęczonego człowieka, ściągnął gogle, przejechał dłonią w rękawicy po krótkich włosach. <br>- Nie chciałbym, żeby tak to się odbywało - powiedział cicho. <br>- Przykro mi. Nie dam ci tej satysfakcji. <br>Milczeli. Anouki chłeptał kawę. Jeslitochcew patrzył ponuro ponad kobietą na wzgórze totemu; huśtał w opuszczonej lewej ręce ciemne gogle. Ojalika przyglądała się Imatorowi, uderzając nerwowo lornetką o udo. <br>- Bądźmy szczerzy - sapnął Sebeto. - DeWonte to nadzieja ocalenia; pani - dogorywanie i degeneracja w strachu... <br>- Zamknij się - warknął Jeslitochcew. <br>- Co tym razem wam zaoferował? - spytała spokojnie