słońca. Z nieba sączył się żar i tylko z rzadka powiew wietrzyka przypominał o dalekich przestrzeniach, po których toczył się Dniepr. Koła statku z miarowym warkotem tłukły o wodę. Obok mnie na ławce siedziały dwie kobiety z koszem śliwek. Zakasały spódnice aż po uda i rozkraczyły nogi, żeby im było chłodniej. Raz po raz wkładaly do ust całe śliwki, a pestki wypluwały za burtę. Zalatywało od nich potem i krochmalem z przepoconyćh bluzek. Spoglądałem od czasu do czasu na widniejący w oddali most łańcuchowy, na brzegi Truchanowej Wyspy, na pasażerów, po czym znowu zamykałem oczy i oddawałem się rozmyślaniom.<br><br>Wiedziałem nieomylnie