trosze i z patriotycznego obowiązku. Gdybyśmy bowiem uznali, że historia Polski nie mogła się potoczyć inaczej, aniżeli to naprawdę miało miejsce, musielibyśmy za nieuchronne uznać zarówno rozbiory, jak i klęskę wrzeźniową czy faktyczną utratę suwerenności, która nastąpiła w roku 1944. Od przeszło dwustu lat lubimy uchodzić za nieudacznika dziejów i chlubić się swoją martyrologią, której chciano nawet poświęcić muzeum na placu zwanym obecnie placem Józefa Piłsudskiego. Istotnie, budowa podobnego muzeum na placu Zwycięstwa czyniłaby niedorzecznym już sam jej projekt. Notabene, Stefan Żeromski, opowiadając się#o czym mało kto już dziś pamięta#za nierozbieraniem soboru na placu Saskim (dziś Piłsudskiego), proponował urządzenie w