gwałtownie na dno czarnej czeluści. Schodząc, Jola doznała wrażenia, że za każdym stopniem otwiera się pod nią niezgłębiona otchłań. Schodziła wciąż niżej... niżej... Naraz znalazła się w podziemnej pieczarze. Światło latarki rozlało się, rozproszyło... Z głębi mroku wyłoniły się ocembrowane ściany... Jola odetchnęła... Zrobiła jeszcze kilka kroków. Wtem w oczy chlusnęła jej smuga jasnego światła... Oślepiła ją zupełnie jak cios zadany między oczy. Krzyknęła krótko, rozpaczliwie. Ktoś schwycił ją za ramię i w tej samej chwili usłyszała napięty głos:<br> - Co ty tu robisz?<br>Latarka wypadła jej z rąk. Potoczyła się po kamieniach, zgasła. Ludzki głos nabrał tajemniczej barwy:<br> - Co ty tu