znużenia. <br>- Więc dobrze. Więc już wszystko jedno. Niech będzie: wypieki. W każdym razie muszę jechać do Królewca. <br>Trzy osoby wydały okrzyki niedowierzania. <br>- Do Królewca? Po co? <br>Siadła znowu i klasnęła w ręce. <br>- Dziwni ludzie, jak Boga kocham! Jak tu porozumieć się z takimi! Przecież chorobę we mnie widzicie. Nic, tylko chorobę, prawda? To podług was cała zmiana, czyż nie? <br>Patrzyła bystro po oczach, spodziewając się jak gdyby - resztę sił - zaprzeczenia. Nikt nie przeczył, chociaż na twarzy Adama i Władysia widoczna była chęć przeniknięcia nowego kaprysu Róży, utrafienia w jej zamiar. Adam mruczał coś niewyraźnie. Władysław kręcił się zakłopotany, jedna tylko Jadwiga