Baniochowa cały czas niemiłosiernie chrapał. Nie pomagało budzenie go, zatykanie mu nosa, perswazja, sugestia - wszystko to na nic. Chrapał i koniec. Ktoś podsunął pomysł, żeby wynieść go z wozem na korytarz albo do palarni ale tak naprawdę nie wchodziło to w rachubę. Trzeba było jakoś przyzwyczaić się do tego ciągłego chrapania i liczyć na to, że może zmęczenie weźmie górę i w końcu uda się zasnąć. Około godziny drugiej w nocy ktoś otworzył drzwi i zapalił na moment światło. Parę sekund później w ciemności rozległy się gwałtowne kroki i dało się słyszeć odgłosy kilku mocnych ciosów zadanych leżącym na łóżkach żołnierzom