ulicy, przez chwilę szli obok siebie w milczeniu. Po pięciu minutach milczącego marszu uliczka, którą szli, nagle urwała się, uderzając, jak głową o mur, o kamienną balustradę nadbrzeża. W dole cętkami świateł migotała Sekwana.<br>P'an Tsiang-kuei i profesor zatrzymali się niezdecydowanie.<br>- Niech pan mi powie - podjął wreszcie profesor, przecierając chusteczką zapotniałe szkła okularów niech pan mi powie z łaski swojej... Nie mogę tego zrozumieć. Za co wy właściwie nienawidzicie nas tak nieprzejednanie, nas, którym tyle zawdzięczacie, od których zapożyczacie się nieustannie. Myślę nad tym ciągle i nie mogę odpowiedzieć sobie na to pytanie. Zabiwszy pana, nigdy się już tego nie