jakbym zabierał ze sobą decyzję. Więc robię jakiś bezsensowny ruch, który znaczy: "Zostawiam swoją decyzję, widzi pan, zdejmuję z siebie i kładę ją tu, na pana pięknym kominku, na pana dziewiczym kominku...", i idę, i schodzę schodkami w dół, do drewnianego pokoju. Wszystko jest zaiste niezwykle solidne, nic się nie chwieje, a ramy okien, stare ramy opalono ze starego lakieru, a potem malowano trzy razy!... Ach! stoję bezradnie w drewnianym pokoju na betonowej posadzce i korzystając z tej małej "wysepki niegotowości", pytam wsłuchanego w odległe dale skrajnego przyczółka duszy: "Czy to tu?" "Nie wiem". To samo pytanie powtarzało się we wciąż