L'homme du destin Charles Guillaume Étienne'a, potwierdzają przypuszczenie, że do lat 1807-1808 Koźmian, mimo rosnącego ciągle zainteresowania i podziwu dla Napoleona, nie utożsamiał go jednak bynajmniej ze świętym ramieniem Opatrzności i nie sakralizował związanych z nim nadziei na zmianę sytuacji politycznej Polski i Polaków. Obydwa panegiryki wyrażają przede wszystkim chwilowe nastroje i uczucia poety, nie zaś określone koncepcje historiozoficzne lub spekulacje polityczne. Jest przy tym rzeczą znamienną, że w pierwszym z nich nie ukrywa autor lęku przed katastrofalnymi skutkami wojen (mordy, pożogi, obrócone w gruzy miasta i świątynie), drugi zaś kończy się gorącą nadzieją, że wreszcie po latach „Osiądzie