sznurówkach wystrzeliwały teraz kępy kwitnącego perzu i rdestu. <br>Dziwiło mnie, że nikt nie opuszcza ciasnych i brudnych wagonów; pociąg był zatłoczony ponad miarę. Nie można było wykonać ruchu nogą czy ręką, żeby nie dotknąć innego podróżnego, nie mówiąc już o dojściu do okna czy klozetu. Ludzie przysypiali w karkołomnych pozycjach, chwilowo zawieszeni w powszechnych prawach grawitacji, czasem przez całą wielogodzinną podróż ciężar ciała opierali na pięcie lub palcu wskazującym.<br>Nie zauważyłem żadnego ruchu, ani w przedziale, ani dusznym korytarzu, nikt nie spieszył do drzwi, nie zdejmował bagaży z zardzewiałych półek, a przecież jeszcze przed chwilą wydawało się, że wszyscy z utęsknieniem