niego. Dużo opowiadał o swojej Warszawie. Nie bez humoru, choć gorzkiego, wspominał o internowaniu w Jabłonnie w roku 1920 i śpiewał: "Jabłonna, ach, Jabłonna, nadzieja nasza płonna". Zamknięto tam inteligentów żydowskich, zamiast posłać ich na front, ponieważ władze wojskowe całą tę kategorię ludności uważały za niepewną. Z lat trzydziestych, kiedy chwilowo nastąpiło polsko-niemieckie "odprężenie", zapamiętałem jego opowieść o przyjęciu w niemieckiej ambasadzie, na którym był z Witkacym. W pewnym momencie Witkacy krzyknął: "Albo dam komuś w mordę, albo pójdę i zażyję kokainy". "Doradziłem mu, żeby raczej zrobił to drugie", rzekł Tarski. Ówczesna polityczna aura przekonała go, że pora emigrować, co