się w tej waśni, gdyż jasne było jak słoneczko nad Styrem, że to oni, dalibóg, są najlepsi. Zdawałoby się, że mundur ten sam, a każdemu inny na strzesze bocian siadywał. W polskiej szkółce pod uzbeckim niebem "&lt;orig&gt;tajojka&lt;/&gt;" wzruszonym głosem mówiła wiersz:<br><br>&lt;q&gt;Byleby w garści karabin,<br>Taki, co w boju nie chybi...&lt;/&gt;<br><br>Chłopcy podchwycili w lot i powtarzali za nią:<br><br>&lt;q&gt;Co mi tam śniegi Syberii,<br>Co mi tam piaski Libii!&lt;/&gt;<br><br>Nawet gdy stało się w kolejce po grochówkę, słowa dźwięczały w pamięci. Na marzenia o karabinie Jurek niestety miał czasu aż nadto, boć marny los, nie przyjęto go choćby do junaków jako