zygzakami, gubiąc pojedyncze włosy, które wirowały, uniesione wysoko, w rytm żubrzych sapań. Pod zmierzwioną sierścią pulsowały błyskawicowe serca, tętniły jasnofioletowe żyły piorunów. Chmury przebiegły nad lasem, otarły się brzuchami o pierwsze wieżowce i przystanęły nad miastem. Wiatr wzmógł się jeszcze bardziej. Drzewa pochyliły się w niskim ukłonie, anteny zaczęły się chybotać jak zeschnięte badyle i mrok ogarnął podwórko. Za pasem drzew buczała płaczliwie lokomotywa, jak psiak zagubiony w krzakach. Ludzie pośpiesznie zamykali okna... Zygmunt był w czwartym niebie! Niebie północnym! Tchnienia żubrzyc napełniały go wewnętrzną siłą i wolnością. Pragnął unieść się wysoko do góry i przechadzać między nimi. Głaskać ich ciała