dokładnie taka sama, jak moja mama. Tak mnie to wzrusza!"- mówi. - Zdrętwiałam, bo nie wiem, czy to jest rzeczywiście taki wspaniały komplement. Stopniowo zdałam sobie sprawę z niebezpieczeństwa zagrażającego naszemu związkowi. Nie mogę przecież wiecznie zachowywać się zgodnie z jego wyidealizowanym wyobrażeniem o mnie. Nie jestem jego matką! Żyję w ciągłym strachu, że w końcu nadejdzie moment, gdy jednak rozczaruję go i nie okażę się aż tak cudowna jak ona.<br>Zdaniem psychologów, kobieta prześladowana przez "świętą" matkę chłopaka powinna umieć stopniowo, ale w sposób zdecydowany, pokazać swoje prawdziwe uczucia. Bez stosowania terapii szokowej, krok po kroku udowadniać, że jest zupełnie inną