przymkniętych powiek obserwowałem Basię, jej buzia osłodzona była uśmiechem. Kusztykała wprawdzie wokół mnie, pytała "co panu jest, co panu jest?", ale uśmiech nie znikał, otworzyłem oczy, podniosłem się opierając o meble, twarz Basi była poważna, lecz nie było to jej zwykłe naburmuszenie, "wie pani, co to było?" - spytałem, "nie" - odpowiedziała cicho, jakby była w kościele, "powiem ci", "powiedz", "epilepsja... Czy rozumiesz, że dzielę świat na dwie części, na chorych i na zdrowych? I czy ci muszę mówić, że zdrowi są gruboskórni, że nic nie wiedzą o prawdziwym świecie?", "nie, nie musisz" - odpowiedziała równie cicho jak przedtem, lecz w tym szepcie było