Zwinnie jak kot wskoczył na barierkę wieżyczki, błysnął oczami, chwycił Zygmunta za ramiona i z całych sił przechylił się z nim przez poręcz. Zygmunt zanurkował bezwolnie w dół. Miał nadzieję, że nie zdąży usłyszeć głuchego uderzenia ciała, roztrzaskującego się o chodnik jak gliniany dzban...<br>Ciemność. Śmierć? Rzeczywiście, żadnego brzęku, tylko cichy chrobot w oddali. O dziwo, żył! Czuł ból w twarzy, ale o wiele mniejszy. Dla pewności pomacał się dokładnie. Wróciło czucie w nogach, choć nadal nie potrafił wykrztusić z siebie ani słowa. Stał naprzeciw jakiejś ściany albo muru z wąską szczeliną, przez którą wlewała się strużka światła. Za jego plecami