nikogo. Zawsze lubiłam puste kościoły. Naiwna polichromia, belkowany pułap, piękny wiszący przed ołtarzem krucyfiks - za nim wielki oleodruk "Chusta św. Weroniki". Taki sam obraz, tylko mały, był u nas w domu. W grubej dębowej ramie. Paliło się przed nim światełko. <br>Blask latarni ulicznej w naszym pokoju, migotanie lampki oliwnej i cichy głos mamusi: "Pomódl się do Bozi". <br><br>"Do Bozi", "Poproś Bozię...", "Bozia" to był ktoś nieskończenie dobry, ciepły, bliski - wszechmogąca mama. <br>Ale nie był wszechmogący. Albo nie chciał nim być. Nie sprawił, żeby mamusia wróciła. <br>Wpatruję się w umęczoną twarz Chrystusa na krzyżu. "Bozia" wyciąga znów do mnie ramiona. Gotów przyjąć