W pierwszej chwili zdziwiłam się, że cieć mógł się tak zapomnieć, ale zaraz stwierdziłam, że to nie jego głos. Wyglądało na to, że wrócił szef. Usiadłam sobie na kamieniach i w milczeniu czekałam na stosowniejsze wezwanie.<br>W dziurze zwornika na chwilkę zamikło.<br>- Wasza eminencjo! - rozległ się niepewny głos, tym razem ciecia.<br>Milczałam dalej.<br>- Wasza emi...! - ryknął głośniej i natychmiast się poprawił. - Wasza królewska mość!!!<br>Teraz już mogłam odpowiedzieć.<br>- Czego?! - wrzasnęłam niechętnie.<br>- Czy już zupełnie zwariowałaś?! - zabuczał uprzejmie głos szefa. - Co mają znaczyć te wygłupy?<br>- A, jak się masz?! - odkrzyknęłam przyjaźnie. - Jak zdrowie?!<br>- Jeszcze ci humor dopisuje?! Jak tam?! Jeszcze nie masz