dobry ustrój z "ludzką twarzą". Śmiał się.<br> Teraz zamilkł. Zapatrzył się na wodę. Wstałem, wziąłem leszczynowy<br>kij i poszedłem, brodząc, w dół<br><br><br><br><br>&lt;page nr=173&gt;<br>rzeki. Wśród kamieni, tam gdzie było płytko, małe rybki umykały spod<br>nóg. Ptaki w jabłonowych sadach śpiewały. Tylko brzeg po tamtej stronie<br>był ciemny.<br> Stanąłem pod drzewem, w cieniu. To była wielka brzoza lub olcha -<br>może klon? Pod nisko zwisającymi gałęziami było jakby chłodniej. Woda wydawała<br>się zimniejsza. Na głazach przy brzegu zielenił się mech. Postukałem<br>kijem o różowy kamień. I wtedy usłyszałem łopot nad głową - bardzo<br>głośny, taki trzepot, jakby<br>całe stado ptaków zrywało się do odlotu. Kilka