mego życia i teraz, w progu tego podłego pokoiku, wydawało mi się, że wpłynąłem do zbawczego portu. Przecież wszystko jeszcze było przed nami. Jakżesz naiwny się okazałem mimo tylu lekcji, udzielonych mi przez życie!<br>Renata nie podzielała mego wzruszenia i opędziła się ode mnie po paru pocałunkach. Zawsze brakowało jej cierpliwości, by choćby poleżeć chwilę nieruchomo w mych ramionach. Teraz też płonęła chęcią działania, a nie pieszczot. Czy mogłem jej tłumaczyć, że zawsze brakowało mi właśnie czułości i rodzinnego spokoju? Dopiero by mnie wyśmiała! Należało powściągnąć uczucie i cierpliwie czekać, aż się Renata zmęczy naprawą otaczającego świata.<br>- Na szczęście nie musiałam prosić