już na swoje miejsce.<br>Nie widzącymi oczami patrzy przed siebie - w ślepą ścianę.<br>Widać, że swego miejsca nie ustąpi nikomu.<br>Franker ciągle jeszcze nie wie, jak postąpić.<br>Omija pytające spojrzenia Maryli i Ady. Patrzy na Małgorzatę.<br>Pociera dłonią czoło.<br>Wyjmuje z kieszeni klucz.<br>Małgorzata nie dostrzega go.<br>Czeka - czeka z cierpliwym, bardzo spokojnym uporem.<br>I oto adiunkt Franker nie potrafi tym razem przejść koło niej bez jednego choćby słowa.<br>Zawraca spod samych drzwi, nachyla się.<br>- Proszę mi wybaczyć, Małgorzato. - Nie mam nic do wybaczenia, panie adiunkcie.<br>- Za chwilę wrócę do pani. Proszę mi zaufać.<br>Odpowiada czysty, piękny uśmiech: - Jestem tu, bo