tylko kochającą - ale także kochaną. I czuła, jak rozkwita w tej nowej, wspaniałej sytuacji.<br>- Ten chłopczyk - powiedziała na głos, uśmiechając się do pana Jankowiaka - będzie chyba bardzo rozpieszczony, od urodzenia.<br>Pan Jankowiak spojrzał na nią nieśmiało spoza swoich okularów i uśmiechnął się do niej, okazując na swój skromny sposób, że cieszy się razem z nią. Miała uczucie, że on doskonale rozumie, co ona czuje, i nawet - że wie, o czym przed chwilą myślała. Podparła brodę ręką i przytuliła się do Pyzy, która zawisła na jej drugim ramieniu. Laura przesłała jej dłonią pocałunek z przeciwnej strony stołu.<br>- Jedz, mamusiu - powiedziała serdecznie. - Zrobiłam