inna, na pozór zaskakująca, prawidłowość. Dotyczy ona energii rozpadu izotopów danego pierwiastka. Wzór półempiryczny pokazuje, że energia ta będzie malała przy wzrastającym A, tzn. im cięższy izotop, tym będzie bardziej trwały ze względu na rozpad .<br> <br> Interpretacja tej prawidłowości jest dość oczywista. Długozasięgowe odpychanie kulombowskie obejmuje wszystkie protony w jądrze. Im cięższe jądro i więcej odpychających się protonów, tym łatwiejszy rozpad (i większa energia rozpadu). Natomiast przy danym Z zwiększająca się liczba neutronów oddziałujących wyłącznie krótkozasięgowymi wiążącymi siłami jądrowymi przeciwdziała rozpadowi .<br> Wiele podobnych przykładów można znaleźć wśród ciężkich nuklidów. W bardzo wielu przypadkach rozpad stanowi jedynie mniej prawdopodobną z dwu możliwości rozpadu