więc Aurelia wykrztusiła: - Stoimy sobie z babcią na Rynku... no i... dzwonimy.<br>Znów okropna chwila ciszy.<br>- Hm. A - jak ci tam jest? - spytał ojciec.<br>- O! Bardzo, bardzo dobrze. Bardzo. Byłyśmy w kościele i... - Aurelia nabrała tchu, jak przed skokiem z trampoliny - ... i babcia dała na mszę. Za mamusię.<br>Och, jaka cisza w słuchawce. Jakie długie milczenie. Babcia spojrzała pytająco, przybliżyła ucho do słuchawki, po czym bez słowa wrzuciła drugi żeton.<br>- A ja... - przemówił wreszcie ojciec - byłem na cmentarzu... - Milczenie. - Posłuchaj! - odezwał się ojciec nagle, ostro. - Ty musisz to wiedzieć. Ja nie wiedziałem, że mama choruje, nikt mi nic nie powiedział. Przecież