mnie to cieszy jak włażenie na drzewa albo chodzenie po górach. Wujka to widać nie cieszy: gniewa się i krzyczy na mnie.<br>Boję się krzyku. Dzieci nie chcą się ze mną bawić, bo pośród ich radosnego wrzasku stoję ogłuszona i ogłupiała. Chłopcy mają rację, że frajer<br>pompka ze mnie i ciura obozowy. "Nie chcę być dziurą obozowym..." - płaczę w chusteczkę mamusi. To też świadczy o moim odstawaniu od społeczeństwa, skarga jest bardzo haniebną rzeczą. Więc podlegam wymyślnym karom, jakimś spiskom, że będę oszukiwana w grach albo straszona duchami. Okropnie boję się tych duchów, które czają się to w gabinecie, to w