nie jest ani radosny, ani smutny, lecz pełen słodyczy. O, jak cicho! Ale zaraz odezwą się żaby. Jest to pogańska czereda, co czci księżyc!<br>Milczeli przez długą chwilę. Adaś zwrócił powoli głowę i spojrzał na dziewczynę: ledwie widoczne srebrne błyski muskały jej płowe włosy. W białej sukience wyglądała jak biała ćma, spowita rzadkim mrokiem. Rozchylone usta chciały o czymś mówić, lecz nie śmiały. W tym momencie nadleciał bezgłośny powiew, co zaszeleścił jej sukienką. Zdawało się, że zjawisko odleci.<br>Nagłym ruchem dziewczyna chwyciła jego rękę.<br>- Panie Adasiu... - szepnęła z gorączkowym pośpiechem. Widzi pan?<br>- Co?... Gdzie?...<br>- Tam... w cieniu... pod drzewami...<br>- Widzę... Ktoś