spokojnie na białej ławeczce. Przytupywała, plaskając kapciami o posadzkę, a jej chude ręce gięły się w tanecznych ruchach. Głowa trzęsła się i kręciła, jakby owładnięta transem, tak że krótki, siwy jeżyk przypominał z daleka srebrzystą aureolę. Żując gumę, śpiewała. Po cichym hallu roznosiły się świsty naśladujące gitarę, strzelanie palcami i cmokanie - niby uderzenia bębnów.<br>- Przepraszam, czy tu przyjmuje doktor Tubiełło? - zapytał.<br>- Dokładnie - wymlaskała.<br>- A czy już przyszedł?<br>- Dokładnie.<br>- Więcej nikogo nie ma? - rozejrzał się.<br>- Dokładnie.<br>- Pani też do niego?<br>- Pani?... Może "waćpani"? - wybuchła śmiechem pogardliwie ostrym i nosowo-dychawicznym. Pierwszy raz zaśmiała się tak Janis Joplin na koniec utworu Mercedes Benz