nim leniwie w rozlewiskach i szuwarach, ta sama, co przed pół wiekiem. Całą mordęgę przeżytych lat, zdawało się, można by obmyć, ochłodzić i uśmierzyć w tej spokojnej, cierpliwej i powolnej wodzie. Czyżby był już zbyt zużyty, zbyt zmęczony, żeby zrozumieć, co się dzieje? Żeby się zdobyć na uznanie wszystkiego, wszystkiego, co było, za kłamstwo i zbrodnię? Mówią, że myśli ludzkie mogą drętwieć, sztywnieć jak zwłoki. A czy nie mogą również wyginać się jak glisty, robaki w zepsutym mięsie? Nie chodzi o tych, którzy mówią prosto, co ich boli, ale o takich, co plują na straszne rany partii. Tym jadowiciej plują, im skrzętniej