Zerkam z lękiem na biskupa, czy czasami nie czyta w moich fekalnych myślach, ale on z grymasem zadowolenia wyginającym mięsiste wargi, przełykając co chwila ślinę, przechadza się po lekko wyliniałym dywanie. Spacerując między biblioteczką pełną francuskich książek religijnych a gdańskim solidnym biurkiem z ciemnego jak trzeba drewna, ofiarowuje zapewne nasze dzieło Opatrzności Bożej i wędruje myślami hen, hen, ku sklepieniom niebieskim. <br>Ale mnie od czasu wspinaczki na szczyt katedry we Florencji nawet sklepienia niebieskie