o jedynej cegle wykruszonej z podmurówki.<br> Czujesz, bracie, jak w twój łeb rzadko czesany paluchami weszła czerwcowa wiosna, lipcowe lato, jak ci bełta w nim zieloną witką, złotym źdźbłem pszenicy.<br> I po godzinie nie wiesz, czy to ty leżysz na sianie, czy jesteś już dorosły, obabiony, z dzieciakami sypiącymi się co roku jak iskry, czy nadal pozostałeś młodzieniaszkiem chodzącym z odpustu na odpust, z jarmarku na jarmark, z festynu na festyn, z wesela na wesele.<br> Można też leżeć samowtór, jak ten Cygan, który przed wojną szedł do naszej wsi z basami.<br> Ale zanim przeszedł przez las i przez łąki, wylegiwał się w