końca bowiem nie wierzyłem w seanse, psychologiczną intuicję, a nawet wiedzę, która takich jak ja stawia poza nawiasem rzeczywistości. Karsten i Meyer stali na drodze do szczęścia, które jest obowiązkiem, myślałem, obowiązkiem jest być szczęśliwym, jeśli inni nie chcą być szczęśliwi, myślałem, ja za wszelką cenę muszę być szczęśliwy, obojętnie, co to będzie znaczyło dla innych, muszę coś zrobić dla siebie, bo nawet jeśli zawsze wszystko robiłem dla siebie, jeśli przez całe życie narzucałem swoją wolę, teraz powinienem spełnić obowiązek wobec szczęścia. <br>Był we mnie jakiś blask, coś niezrozumiałego, tak przynajmniej mówiły moja kuzynka Ada i Maria, żona kuzyna i przyjaciela, emanowała