spontanicznie, niezbyt zrozumiale.<br>Daje na przykład po gębie Walkowi, nie mogąc ścierpieć idiotycznej sytuacji, w której ten ściąga buty Miętusowi, przypochlebiającemu się niezdarnie parobkowi... &lt;q&gt;"Stało się to jak na sprężynach, krzyknąłem ťwonŤ, bo uderzyłem, ale dlaczego uderzyłem?"&lt;/&gt; (F 207) Może z obrzydzenia? Z zazdrości? A może po prostu z ciekawości, co z tego wyniknie? W przeczuciu, że na pół obłąkany Miętus siebie każe - w symetrycznej odpłacie - bić po gębie i tym samym doprowadzi do chamskiej rewolty? Bohater rozważa przecież po cichu, &lt;q&gt;"co będzie, co się wydarzy, gdy (...) twarz pańska oko w oko stanie z masywną gębą ludową?"&lt;/&gt; (F 216) Bawi go też naiwność