na śpiących. Żaden się nie poruszył. Olo z włosami zjeżonymi, jak człowiek, który postawiwszy nogę na spróchniałej desce wpada nagle do trumny, poderwał się na klęczki, cofnął do drzwi. W tej chwili usłyszał znajomy głos.<br>- Uzupełnię stan i pozostaniemy w "Zośce", ale jako pluton samodzielny... Ilu mam? No, sześciu, więc co z tego?<br>Olo skokiem znalazł się w progu drugiego pokoju. - Zygmunt! <br>- O, siódmy! - krzyknął wysoki człowiek z obandażowaną głową. - Olo! Olo! - pohukiwał już niesłużbiście.<br>Olo złapał przyjaciela w ramiona. - Och! - ryk bólu powitał jego uścisk.<br>Stanął opuściwszy ręce. Zygmunt błyskał zębami w uśmiechu: Niesamowite wrażenie sprawiał ten uśmiech pozbawiony oczu - poza bandażem