rzeczywiści.<br> Zastyga w zachwycie, w zupełnej ekstazie. Lucyna siada na krześle przy drzwiach<br> LEON<br>Panowie wybaczą.<br> Do Zofii<br>Daj i mnie kokainy. Może w ten sposób wytrzymam to wszystko, bo mi się już mózg zaczyna przewracać.<br>&lt;page nr=220&gt;<br> ZOFIA<br>To ci panowie niech ci dadzą. Oni mnie poczęstowali. Nie masz pojęcia, Leon, co za cudowna rzecz. Zupełnie nowe życie zaczęłam.<br> DE POKORYA<br> częstując Leona kokainą ze szklanej rurki<br>Pan zapewne jest bratem panny Zofii?<br> LEON<br> zażywszy dużą dawkę; osypany jest białym proszkiem<br>Nie, panie - mężem. A u tej pani jestem na utrzymaniu. Pani Lucyna Beer.<br> DE LA TRÉFOUILLE<br>Ach, panie, my lubimy nadzwyczajności.<br> LEON