Z początku przychodziło mi to bardzo trudno. <br><br>Czułam niemal fizycznie ból jej obecności, wiedziałam <br>o niej w każdej chwili. <br><br>Ale powoli oswajałam się z tym. <br><br>Drobna, skulona pod murem postać przestawała budzić zgrozę <br>i wstyd. <br><br>Przyzwyczaiłam się do jej widoku. <br><br>Zaczynałam zapominać o niej. <br><br>Ale Adela po dawnemu przynosiła jej codziennie chleb, a pewnego <br>dnia powiedziała tak jakoś zupełnie spokojnie i zwyczajnie: <br><br><br>- No, dzisiaj będę mogła zrobić z nią nareszcie <br>porządek. Dziadek staje na świadka w sądzie, a matka <br>wychodzi na cały dzień na robotę. Przypilnuj mi dzieci, <br>Krysiu. <br><br>Wzięła za rękę Józię i zabrała ją <br>do siebie do domu. <br><br>Kiedy