zegarek. Stał. Instynktownie przyłożył tarczę do ucha i usłyszał cichy szelest sekund. A więc szedł. Od czasu gdy wylądowali w tej piwnicy, minęła może minuta - dwie...<br>- Chodź tu, Jerzy! - usłyszał za sobą szept Zygmunta. Dowódca siedział w kącie oparty plecami o ścianę. Słysząc kroki kolegi podniósł do góry twarz. Jerzy cofnął się. Wysoki, krwawy, rozorany gdzieś pod brwią guz zasłaniał jedyne oko Zygmunta. Ślepy wyciągnął rękę przed siebie.<br>- Jerzy... Nie widzę... Nic nie widzę... -wymamrotał połykając spływającą mu na usta krew.<br>- Nie zostaniesz, nie zostaniesz - odpowiedział szukając w chlebaku opatrunku osobistego.<br>Po godzinie może udało im się odbić zamurowane drzwi. Byli