i jasno. Jak również bez tremy.<br>- Rozumiem - powiedziałem - zastosuję się.<br>Kiedy jednak następnego dnia, późnym południem, zostałem ostatecznie wezwany przed oblicze kardynała Travii, serce zabiło mi gwałtownie. W pensjonacie napisałem sobie to, co powinienem był powiedzieć. Wyuczyłem się tego. Mój stosunek do audiencji się nie zmienił. Nie łudziłem się, że cokolwiek przyniesie. Chciałem mieć jednak za sobą i to. Serce mi waliło. Od czterdziestu godzin audiencja wystawiała je na próbę. Miałem gęsią skórkę stylizując i obkuwając się tekstu, który wystylizowałem. Czułem ją zbliżając się do Pałacu Kancelarii, a także za każdym razem kiedy przekraczałem próg apartamentu kardynała Travii. To ostatnie głównie