pełen uroków i złud,<br>Stężał dla Was, umarłych, w nieprzebity lód...<br>Błyśnie Bóg, lód odtaje,<br>Bo któż, tu czy gdzie indziej, nawrót wiosny wstrzyma?<br>I czas popłynie dla Was poprzednim zwyczajem,<br>Gdyż nie jest wieczną nawet najgwiaździstsza zima...&lt;/&gt;<br><br>&lt;div1&gt;&lt;tit1&gt;WESTCHNIENIE&lt;/&gt;<br><br>I cóż po sukni przedziwnej piękności,<br>Gdy ją zhańbiła plama?<br>I cóż z ich bieli, gdy mól się rozgościł<br>W gronostajowych błamach? -<br>A jeśli serce jest już tylko mięśniem,<br>Cóż po urodzie wszechrzeczy?<br>Gwiazdy jaśnieją promiennie i &lt;orig&gt;szczęśnie&lt;/&gt;,<br>Lecz Ziemia gwiazdom zaprzeczy...&lt;/&gt;<br><br>&lt;div1&gt;&lt;tit1&gt;OBŁOKU BIAŁY...&lt;/&gt;<br><br>Obłoku biały, obłoku szczęśliwy,<br>Gdyż niewiedzący! Jak owoc owalny,<br>Na lazurzyste wytoczony niwy<br>Przez wicher morski, pustynny czy