podłogi. W świetle latarni poznał szeroką, wąsatą twarz pana Miranowskiego.<br>- Prosiłem komendanta Kozaków... - mówił półgłosem żandarm. - Pozwolił mi wziąć asana do miasta, na kolację...<br>&lt;page nr=180&gt; Zaręczyłem mu za ciebie, uważasz... na moją odpowiedzialność!... Komisarz wiedzieć o tym nie śmie!<br>- Możesz pan być pewny, że ci umykać nie spróbuję... bo i na cóż by się to zdało?<br>- No, no! - mruknął żandarm i oddał latarnię stojącemu obok Kozakowi. - Chodźmyż więc!<br>Kazimierz szybko przekroczył próg.<br>Ujrzał granatowe, gwiaździste niebo i grube zwały śniegu na podwórzu. Przez furtkę w murze wyszli na ulicę.<br>Dobrze naciągał nogi, aby nadążyć szerokim, zamaszystym krokom żandarma. Świeżość mroźnego powietrza orzeźwiła