ZOSIA<br>&lt;hi rend="italic"&gt;wstając&lt;/&gt;<br>Ja taka byłam zmartwiona. Myślałam, żeś o nas całkiem zapomniała.<br>WIDMO<br>&lt;hi rend="italic"&gt;podchodzi do nich i całuje je w głowy, podczas gdy one całują ją w rękę&lt;/&gt;<br>Jakże mogłyście tak myśleć!<br>AMELKA<br>Zostań na kolację, mamo. Pan Kozdroń tak się zabawnie ciebie boi.<br>ZOSIA<br>Zostań, mamo. Będziemy się tak cudownie bawić.<br>WIDMO<br>Nie, dzieci. Jestem zmęczona. Na zabawę przyjdę do was jutro rano. Teraz idę do kuchni.<br>&lt;page nr=116&gt; &lt;hi rend="italic"&gt;Całuje je jeszcze raz. Kuzyn, który trzymał dotąd Anetę za rękę, ciągnie ją na prawo do lampy&lt;/&gt;<br>KUZYN<br>Chodź, muszę ci się przypatrzyć, kuzynko.<br>ANETA<br>Ależ dobrze - patrz, ile chcesz, mój piękny kuzynie