Typ tekstu: Książka
Autor: red. Gomulicka Barbara
Tytuł: Pisarze polskiego oświecenia
Rok: 1996
Autor: red. Gomulicka Barbara
Tytuł: Pisarze polskiego oświecenia
Rok: 1996
Smokowskiego. Podpis pod portretem brzmi: „Leon Borowski, Radca Stanu, Kawaler Orderów św. Włodzimierza IV stopnia, św. Stanisława III stopnia, Profesor i członek Rządu Akademii Duchownej Rzymsko-Katolickiej Wileńskiej. Od wdzięcznych uczniów 1837 roku, dnia 28 czerwca".
Barbara Czwórnóg-Jadczak
Tymon Zaborowski (1799-1828)
Twórczość Tymona Zaborowskiego, który miał być cudownym dzieckiem klasycyzmu krzemienieckiego (Tadeusz Czacki nazywał go „pięknym i kochanym tarnopolczykiem"), który wkroczył na scenę literacką z krzemienieckiego ośrodka, spośród ludzi rangi księdza Alojzego Osińskiego, Alojzego Felińskiego, Ludwika Kropińskiego, po krótkotrwałym rozwoju zamkniętym strofami Dum podolskich i przerwanym werterowskim samobójstwem poety, jest godnym uwagi dokumentem czasów przełomu oświeceniowo-romantycznego. Pod
Barbara Czwórnóg-Jadczak
Tymon Zaborowski (1799-1828)
Twórczość Tymona Zaborowskiego, który miał być cudownym dzieckiem klasycyzmu krzemienieckiego (Tadeusz Czacki nazywał go „pięknym i kochanym tarnopolczykiem"), który wkroczył na scenę literacką z krzemienieckiego ośrodka, spośród ludzi rangi księdza Alojzego Osińskiego, Alojzego Felińskiego, Ludwika Kropińskiego, po krótkotrwałym rozwoju zamkniętym strofami Dum podolskich i przerwanym werterowskim samobójstwem poety, jest godnym uwagi dokumentem czasów przełomu oświeceniowo-romantycznego. Pod
Smokowskiego. Podpis pod portretem brzmi: „Leon Borowski, Radca Stanu, Kawaler Orderów św. Włodzimierza IV stopnia, św. Stanisława III stopnia, Profesor i członek Rządu Akademii Duchownej Rzymsko-Katolickiej Wileńskiej. Od wdzięcznych uczniów 1837 roku, dnia 28 czerwca".</><br><br><gap reason="sampling"><br><br><div sex="f"><br>Barbara Czwórnóg-Jadczak <br><br><tit>Tymon Zaborowski (1799-1828)</><br><br> Twórczość Tymona Zaborowskiego, który miał być cudownym dzieckiem klasycyzmu krzemienieckiego (Tadeusz Czacki nazywał go „pięknym i kochanym tarnopolczykiem"), który wkroczył na scenę literacką z krzemienieckiego ośrodka, spośród ludzi rangi księdza Alojzego Osińskiego, Alojzego Felińskiego, Ludwika Kropińskiego, po krótkotrwałym rozwoju zamkniętym strofami Dum podolskich i przerwanym werterowskim samobójstwem poety, jest godnym uwagi dokumentem czasów przełomu oświeceniowo-romantycznego. Pod
