z płóciennymi okładkami, z kartkami o pozłacanych krawędziach. Taniec na seledynowym dywanie w salonie, gdzie nie widzi mnie nikt poza wilkami biegnącymi po śnieżnej pustyni na pożółkłym obrazie Fałata, poza Kossakowskim biskupem wjeżdżającym uparcie do Ratysbony, której nigdy nie dosięgnie, jak Fałatowskie pustynne wilki nie dosięgną swojej ofiary. W tym cudownym zawieszeniu i ja powinnam tu zostać na zawsze.<br>Nie. Żadne zawsze nie istnieje.<br>Nic nie zostanie. Ani ja, ani ten szacowny Bechstein, choć nosi podpisy Sztompki i Rubinsteina. Rozstrojony fortepian i zadeptany przez niemieckich generałów dywan będą jedynymi rzeczami, jakie mama i ciocia Niunia odzyskają po wojnie, aby wymienić je