czerwonej książeczki. Każdy artykuł w naszej prasie, niezależnie od tematu, odpowiadał żelaznemu schematowi: po krótkim zdaniu wprowadzającym w temat, następował odpowiedni cytat z Mao Tse-tnnga oraz egzegeza tego cytatu. Decyzje zastępowane były lekturą cytat. Strach przed improwizacją i samodzielnym myśleniem sprawiły, że każde zebranie przekształcało się w zbiorowe czytanie cytat, że nikt nie ryzykował improwizacji, każdy przygotowywał swe wystąpienia z góry i nie zmieniał tekstu, nawet jeżeli fakty mu zaprzeczały.<br>Myśl Mao jawiła się jako magiczny i uniwersalny klucz, jako dźwignia zdolna ruszyć z posad bryłę świata. Cytat z Mao pomagał listonoszowi odcyfrować niewyraźny adres. Szofer ciężarówki oświadczył: "&lt;q&gt;Stosuję myśl